Zijn blauwe ogen schoten van links naar rechts. De jongen met het ravenzwarte haren bevond zich inmiddels in het bos, het was een bewuste keuze geweest om te verschijnen hier. Kort wreef hij zijn haren goed, niet dat het veel zou uithalen voor wat hij van plan was te doen, maar dat maakte nu eigenlijk weinig uit. Hij was alleen, niemand die hem hier zou komen zoek buiten misschien enkele mensen van het circus maar voor de rest was hij hier moederziel alleen. De jongen was gehuld in een zwarte tanktop en een makkelijk zittende joggingbroek, met een jeansbroek aan zou het gene wat hij van plan was stom zijn om te doen dus. Rustig liep de jongen op een boom af en grijnsde even gevaarlijk, enig ander acrobaat zou hem voor gek verklaren als ze hem hier bezig gingen zouden zien, maar voor hem was het acrobatisme een tweede leven geworden. Je kon hem als het ware een aap noemen, hoe lenig hij was. Andrew duwde zich af op de grond, ging een meter de lucht in en plaatste vervolgens zijn handen rond een van de takken en zwaaide zichzelf enkele malen krachtig heen en weer, tot hij een volledige cirkel maakte en met beide voeten uiteindelijk stil bleef staan op het dikke stuk hout. Dit bos was perfect, door de bomen die hier vrij dicht op elkaar stonden zou het veel makkelijker zijn voor hem om zich verder te bewegen. En als hij zou vallen, tja dan had hij maar dikke pech. Dit was als noch zijn terrein. Met een kort suizend geluid liet hij zich achterover vallen, klemde zijn benen om de tak heen en zwaaide zich zo van de ene tak naar de andere. Heel soms knalde hij er bijna af, maar wist zich dan toch heel mooi te redden door een soort salto achtig iets te doen waardoor hij oftewel weer in de boom terecht kwam of op de grond. Door het feit dat het morgend was, keek de jongen op enkele momenten vermoeid uit zijn ogen maar hij bleef toch verder zetten. In het circus ging het erom hoe goed je alles kon uitvoeren, en aangezien er toch wel een paar mensen uitkeken naar het nummer van de acrobaten moest hij in goede vorm blijven, en daar hoorde natuurlijk een sixpack bij wat tegenwoordig een must was. Van zichzelf had Andrew al een sportieve bouw, altijd had hij al gesport in zijn leven en dat was hem goed bekomen. De jongen plaatste zijn beide handen op de tak en ging zo in een parallelle lijn op de tak hangen om als volgt toch weer zijn benen terug tot zich te trekken en naar een andere tak te springen. Meestal moest hij rekenen op een vanger als hij zo’n zaken deed, blindelings vertrouwen in je mede mens, maar nu rekende hij op de krachten van moeder natuur. Iets wat hem tot nu toe nog niet in de steek had gelaten. In de vluchte om van de ene boom naar de andere boom te springen had hij wat verder een meisje opgemerkt en hij was er nu naar onderweg. Het was in zijn voordeel dat hij zich kon verstoppen in de bomen en sommige mensen de stuipen op het lijf kon jagen door het feit dat ze hem meestal niet zagen zitten. Na een paar minuten kwam hij aan bij de plek waar het meisje was, de jongen bleef in de bomen. Maar om haar niet te laten schrikken ging hij ondersteboven hangen in de boom en keek haar met een vrolijke blik aan. ‘Dus, wat doe jij hier zo vroeg in de ochtend?’ Klonk er op een vrolijke toon.
[&Leilani]
