Iris' verhalen-prullekes

Het is rumoerig in het klaslokaal, zoals altijd eigenlijk. sommige leraren zeggen dat wij de ergste klas van de school zijn. Dat kan makkelijk. Alleen de onderbouw, leerjaar 1 en 2, zit hier. Dan ben je al snel de ergste klas van de school. Ik sta bij Lesley's groepje. Stan zit achter Kelly aan. Wing en Lesley proberen haar te beschermen, wat niet erg wil lukken omdat ze steeds moeten lachen. Stan heeft Kelly eindelijk te pakken. Ze gilt. Wing gilt. Lesley gilt. Ze lachen. Ik snap niet wat ik hier nog doe. Maar eigenlijk heb ik geen keus. Geen betere tenminste. Ik probeer Lesley, Wing en Kelly wel zo veel mogelijk te mijden. Als ik dan bij het groepje sta ga ik liever bij Sara en Fenna staan. Uiteindelijk eindig ik altijd bij Laura. Ik vraag me echt af of dat kind hersens in d'r kop heeft zitten. Volgens mij niet. Volgens mij zit er zaagsel in. Of zelfs dat is er uit.
Ik ga zitten en haal mijn spullen uit m'n tas. De gil-patrouille is weer wat bedaard. Kelly's mond word gesnoerd door dat ze staat te zoenen met Stan. Ik kijk niet. Ik ben bang om, als ik kijk, te gaan huilen. Liefdes verdriet, zo voelt dat dus. Fenna staat naast mijn tafel Sara's haar toe doen. Zij horen er ook niet echt bij, niet meer tenminste. Maar ik ben altijd nog vervelender dan die twee. Dat vind Lesley. Ik weet dat ze dat vind. Ik hoor het via-via. Via Laura die d'r kop weer eens niet kan houden. Of via Marloes, die heeft zo'n hekel aan Lesley. Ze werkelijk alles doet om Lesley's Queen-bee plek in te nemen, zelfs dat soort dingen door vertellen aan mij, het lachertje van de klas.
Een bonk tegen mijn schouder. Abdel. 'Steeeeeeeeerruuuuuuuuu!' Vincent. Hij kon het zeker niet nog geiler zeggen? 'Wat moet je?' Als ik die woorden niet zo zacht had uit gesproken was zijn reactie zeker anders geweest. 'Ow Sterre, je weet wat ik wil!' Hij wijst naar zijn 'ding' en dan naar mij.

Terwijl ik stevig door fiets kijk ik naar de mensen om me heen. Ik vind het interessant om naar mensen te kijken omdat je vaak aan hun houding kunt zien hoe ze zich voelen. Ik maak er haast een sport van. De ene houding is nog verwarrender dan de andere, maar ik blijf doorgaan. Straks bent ik misschien wel de beste houdingaflezer van het dorp. En dan de provincie, het land, de wereld… Voor mee steekt opeens iemand over. Ik rem af, slip en val. Een dunne, bleke hand met slanke vingers verschijnt voor mijn gezicht. Dankbaar pak ik hem aan. Ik klop mijn broek af en veeg mijn losgeschoten dreadlocks uit mijn gezicht. Dan kijk ik voor me. De persoon waarvan de hand was, de persoon die ik bijna aanreed , is Daniëlle. Wat doet zij hier nu? Ze ging toch naar haar oma zei ze. Daarom kon ik ook niet mee naar haar huis. Ik probeer iets af te lezen van haar gezicht, uit haar ogen en haar houding. Haar ogen… de mijne blijven hangen op die mos groene ogen van d’r. Er staat een on beschrijvelijk verdriet in beschreven. Een paar tellen maakt dat verdriet plaats voor verbazing en dan lijkt er een masker voor haar gezicht te schuiven. Haar mondhoeken gaan omhoog en met een zwierig gebaar veegt ze een paar slierten van haar vettige haar achter haar oor. Het valt me nu ik zo dicht bij haar sta op dat ze er heel slecht uit ziet. Haar haar lijkt wel maanden niet meer gewassen en ze heeft kringen om haar ogen. Haar huid is bleek en als je goed kijkt zie je dat haar ogen niet mee lachen. ‘Wat is er?’ vraag ze grinnikend. ‘eh nee niks hoor ik was alleen verbaasd dat je hier was. Ik bedoel, je ging toch naar je oma?’ zenuwachtig pluk ik wat zo genaamde pluisjes van m’n harem broek. ‘Ja maar… eh… ikkehm… moest wat boodschappen doen.’ Stameld ze. Haar blik verandert weer, angstig kijkt ze dit keer. Bang. Bang voor wat? Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. ‘Wat is er?’ flap ik er uit. Ik heb zin om mezelf een klap te verkopen. Kon het weer eens niet subtieler? Mopper ik in mijn hoofd op me zelf. Daniëlle’s mond klapt open en dicht. Net een vis op het droge. Ik moet lachen om die gedachte. ‘Wat is er? waarom lach je?’ nu kijkt ze bang en boos. En verdrietig. Hij verdriet komt opzetten, ook in de vorm van tranen. ‘Ikkeh… moet gaan. Sorry… Doei! Hakkelt ze terwijl ze zich snel omdraait en haastig verder loopt. Haar hangende schouders schokken en ze veegt wild over haar gezicht. Ik weet bijna zeker dat ze huilt maar ik kan niks zijn omdat ze met haar rug naar me toe wegloopt. Ik haal mijn schouders op, mijn wenkbrauwen vormen een verontwaardigde frons. Ik stap op mijn fiets om weg te fiets en maar bedenk me. Ik draai om en fiets haar achterna. Tenminste ik wil haar achterna fietsen. De straat is leeg, nergens meer een spoor van Daniëlle.

‘Mama, hoe lang nog?!’ krijst Sanne door de auto. Ik blijf onverstoord staren naar de voorbij trekkende landschappen. Mama roept geïrriteerd iets terug. Ik luister niet eens hoe lang het nog duurt. Ik wil het ook niet weten. Eigenlijk wil ik helemaal niet mee. De hele zomer vakantie een beetje in een oud landhuis hangen bij een oudtante die ik niet eens ken! Daar is vast niks te beleven.
Sanne heeft haar zinnen nu op mij gezet. Om duidelijk te maken dat ik geen zin heb om met de barbies te spelen rits ik mijn rugzak open en haal ‘Narnia’ er uit. Deel 1, mijn lievelings deel. ‘Sanne ik léés!’ roep ik boos als ze het boek uit m’n handen probeert te trekken. ‘Sanne! Ga voor je zelf spelen en laat je zus met rust! Als je nu niet rustig word zet ik je hier de auto uit!’ Eindelijk word papa boos en het heeft effect. Ze is gelijk stil en speelt prinsesje met haar lelijke barbies, de een nog kaler geknipt dan de ander. Ach wat zou het, ik heb nu m’n rust. Geboeid lees ik verder, de hele verdere weg naar oudtante Sara.