yes my darling we are magicians, you&I ♡

Onderwerp: yes my darling we are magicians, you&I ♡ wo feb 08, 2012 11:53 pm

Christopher rolde een beetje rond in zijn dekens. Dat deed hij wel vaker, omdat hij weigerde helemaal wakker te worden. Hij was in zo'n half-om-half staat. Hij sliep half, maar was ook half wakker. Echt in slaap vallen zat er niet meer in, maar wakker worden was ook ver gezocht. Pas na een ruime tien minuten rolde hij uit zijn bed. Het eerste wat hem aankeek was hemzelf, in de spiegel. Hij droeg alleen een boxer, dus beter dat hij zich ging omkleden.. Hij liep naar zijn kast - kast was een groot woord, maar goed - en pakte er een paar strakke jeans uit, nieuwe boxer en een witte V-neck met een of ander tekst erop dat ik nog moet bedenken. Hij liep naar een andere soort kast, maar dat was een douche. Een kleine douche waar nauwelijks een persoon in paste, maar hij moest het er maar mee doen. In een caravan zoals de zijne viel ook niet veel luxe te verwachten.
Eenmaal omgekleed en wel, moest hij zijn hele woonplaats overhoop gooien alleen om een paar sokken te vinden. Hij vond een groene en een gele, en besloot die maar aan te doen. Het was niet alsof iemand zijn sokken zou zien. Hij pakte zijn sneakers - high tops, hell yeah! - en slipte ze aan. Toen hij zijn armbanden had gevonden deed hij die snel aan. Zo. Vervolgens greep hij zijn jack en deed deze aan. Zijn sleutels stopte hij in zijn jaszak en liep de caravan uit, maar niet voordat hij die op slot had gedaan.

Hij liep naar het strand. Het was rond vijf uur 's avonds dus het was niet eens zo druk meer en het werd al wat kouder. In ieder geval geen zwemweer meer. Hij deed zijn handen in zijn zakken en liep langs de zee. Het water gooide zich met enorme kracht op het zand en trok daarna weer weg, om alleen vervolgens precies hetzelfde te doen. Chris glimlachte even kort in zichzelf en liep in een rustig tempo langs het water. Hij was dol op het strand en op de zee, dus hij kwam er vaak. Ongeveer een keer per dag, dat was, als hij tijd had.

[words]
368
[notes]
> het is 5 uur 's avonds!
> het is niet bepaald warm
> alleen Avelyn&Christopher

"Komaaan!" Gefrustreerd gaf ze de deur een dreun die maar niet wilde openen. Met haar rechterhand nam ze de klink vast, duwde hem omhoog en gaf de deur zo'n smak dat ie openvloog en ze de klink in haar handen had. "Rotding." Met haar rechterhand gooide ze de klink in de vuilbak en richtte zich tot haar bescheiden caravan die er eerder een storthoop uitzag; Kleren lagen verspreid over de grond, haar boterhammen die ze nog geen uur geleden had laten liggen lagen op de tafel, nog een aantal boeken over circussen en tot slot een paar kleine versierinkjes aan de ramen. Haar blonde haren waren in een hoge dot gestoken en in haar strak, rode jurkje -die overigens perfect om haar lichaam heen viel- stapte ze haar kleine woonkamertje in waar er enkel plaats was voor je potje te koken en een bed dat aan de rechterkant stond. Uitgelaten liet ze zich op haar laken vallen, begroef haar gezicht in haar kussen en wenste dat ze een halfuurtje kon slapen. Toch had ze veel te veel energie, het was goed frisjes en de zee bleek op zijn mooiste te zijn. Dus had Avelyn ook niet hard moeten twijfelen om naar de zee te gaan en het zand tussen haar tenen te voelen.
Tevreden over haar coupe -haren mooi neergestreken tegen haar schouders- en bijwerking van haar make-up gooide ze de deur van haar caravan achter zich dicht om dan het reserve slot erin te steken en de boel vast te maken. Avelyn wist goed genoeg dat er hier zigeuners rondliepen en die zonder pardon, als ze er maar de kans voor kregen, in je caravan zaten en alles meenamen wat ze maar konden vinden. Dus dat risico wilde Avelyn niet nemen, ze had al genoeg verloren, zucht. Met haar handen losjes in het zakje van haar tasje, die ze altijd mee nam en waar ook haar geld in zat, griste ze er haar gsm uit en keek op het display waar er 'geen nieuwe berichten' op geschreven stond. Fijn. Teleurgesteld liet ze het mobieltje weer verdwijnen in het tasje en richtte haar blik uitgelaten voor zich waar ze de zee al zag verschijnen boven de toppen van de duinen. Geïrriteerd streek ze haar jurkje plat die bij een voorbijkomende windvlaag omhoog ging. Ja, daar had ze eigenlijk wel aan moeten denken, ze kon zichzelf wel tegen een muur gooien. Toch probeerde ze er maar niet teveel aandacht aan te vestigen, -behalve dat haar rechterhand om haar jurkje gekruld was- en richtte zich tot het water dat tegen haar voeten kabbelde. Als uit het niets verscheen er een glimlach op haar gelaat die heel haar gezicht opfleurde. Haar felblauwe ogen tuurden nieuwsgierig over het lange strand waar een jongen, alleen, stond rond te wandelen. Een nieuwsgierige indruk vertelde al genoeg dat Avelyn wel wat contact wou en twijfelde daarom ook niet langer dan een paar seconden om op de jongen af te benen.
"Heey!" Avelyn besloot er maar geen smoesjes om te verzinnen van; 'Mooi weer vandaag hé?' of 'Woow, wat een mooie zee!'. Avelyn moest er niet aan denken, die uitdrukkingen waren ook zo saai en volkomen nutteloos. "Ik ben Avelyn, ik heb je nog niet gezien hier?" Het was eerder een vaststelling dan een vraag. Haar twinkelende ogen verraden duidelijk dat ze wel nieuwsgierig was naar die jongen die er bij beter zien best wel leuk uit zag; leuke haren, stretch en een stel leuke bandjes om zijn pols. Hmmn, interessant.

"Heey!" klonk een vrolijke stem. Hij keek op van zijn voeten en keek naar een blondharig meisje. "Hee!" begroette hij haar, bijna alsof hij haar al een keer had gezien. In feite was het ook zo, maar alleen een keertje bij de caravans, daarna nooit meer. Niet dat ze in zijn gedachten was blijven spoken, maar hij herinnerde zich zulke dingen goed.
"Ik ben Avelyn," stelde het tamelijk knappe meisje zich voor. Bij beter aanzicht zag hij ook dat ze blauwe ogen had, maar dat waren details. Net zoiets als zijn tatoeages. "Ik ben Christopher." Soms schreef hij 'christofer', maar ook dat was gewoon een klein detail. "Maar zeg maar Chris." verbeterde hij zichzelf toen. Christopher was zo lang en bekakt. Chris was lekker luchtig, gewoon een beetje snel uit te spreken.. Want ja, het gesprek moest een beetje vlotjes verlopen he. Stel je voor dat je moest wachten tot iemand 'topher' achter je naam uit sprak.
"Ik heb je nog nooit gezien hier?" Het klonk niet echt als een vraag, maar Chris knikte even kort, al kon dat haast niet kloppen. Nou ja, jawel, maar het was niet zo dat hij er niet kwam. "Das raar. Ik werk hier al zo'n vier jaar en ik kom ook bijna elke dag naar de zee." legde hij uit en ging met een hand door zijn haar.

[words]
233
[notes]

Een beetje verdwaasd staarde ze de jongen voor zich aan die zich voorstelde als 'Christopher'. Damn, moest ze dat onthouden? Tot haar opluchting mocht ze 'Chris' zeggen, wat toch al stukken makkelijker te onthouden was. "Chris, cool." Avelyn had niet meteen iets beters te zeggen dus hield ze het daar maar op. Met haar blik op de niet misse jongen liet ze zich tegen het zand zakken. Uitnodigend klopte ze op het plekje dat naast haar lag, waar het zand nog redelijk vlak lag en het niet zo bobbelig was als aan die duinen. Ook al was het redelijk koud, toch voelde het goed om de zeelucht binnen te inhaleren en het water te zien. Het was weer een paar dagen geleden en Avelyn wist niet hoe ze het zo lang had kunnen uithouden daar, in het circus. Vlug schudde ze haar hoofd; het circus was haar leven, zou het altijd zijn. Toch kon wat ontspanning en wat natuur er zeker bij. De jongen begon weer te praten en lacherig keek ze naar zijn lippen die veel te snel bewogen en Avelyn eerder geobsedeerd naar hem zat te kijken dan dat ze naar zijn woorden luisterde. Toch had ze het ongeveer gehoord en knikte ze begrijpend. "Goh ja, ik kom van tijd tot tijd, als ik een gaatje heb ik mijn o zo drukke agenda. Het circus vergt veel inspanning en tijd." Diezelfde glimlach bleef op haar gezicht rustten toen ze opeens weer rechtsprong en haar armen in de lucht gooide, een raar gebaar maar voor Avelyn was het normaal. Ze maakte een kringetje terwijl ze diep inhaleerde en gelukzalig haar armen weer liet zakken. "Ik hou van de zee, er komt nooit een einde aan en niemand weet waar ie eindigt." Geheimzinnig tuurde ze naar de horizon waar de zon nog net boven nipte en een mooie glans op het water achterliet. "Zozo. Dus je werkt al een tijdje hier? Wat doe je dan voor job?" Aangezien Avelyn hem nog niet echt gezien had en het dorp nogal klein was vroeg ze zich eigenlijk wel af wat deze jongen als werk deed. Of misschien had ze hem ooit eens over het hoofd gezien, dat kon ook. "Spijtig dat het te koud is voor te zwemmen, anders zat ik nu al in het water." Een speelse grijns speelde rond haar mondhoeken terwijl ze zich een kwartslag omdraaide en voor Chris ging zitten. Haar ogen keken hem nieuwsgierig aan terwijl ze wat zand door haar vingers liet gaan. Zwijgend keek ze de jongen ongegeneerd aan van top tot teen, knikte goedkeurend en lachte toen breed. "Je bent goedgekeurd, zowel innerlijk als uiterlijk." Het was meer een subtiele hint maar Avelyn hield het maar normaal, ze kende deze jongen amper en voor een directrice gedroeg ze zich uiterst kinderachtig. Ach ja, moest je maar mee leren leven.