My dream~

Met lichte voeten liep Aye vandaag rond. Lichte voeten, maar een zwaar hoofd. Gister had ze namelijk toch niet de durf gehad om naar het circus te gaan, ookal lag dat volgens haar niet geheel aan zichzelf. Maar vandaag zou ze het wel doen, vandaag zou ze haar kans pakken en haar droom waarmaken! Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht en ze veegde snel een zwarte lok uit haar gezicht weg. De weg naar het circus kende ze nu wel uit haar hoofd, vanuit elke plek in de stad, alleen was ze nooit echt dichterbij geweest dan dit. Met haar zwarte, open slippers maakte ze nauwelijks geluid op de stenen weg, en speciaal voor vandaag had ze haar lievelings-, blauwe jurk aangetrokken. Ze frummelde nog wat aan haar ketting, maar stopte die al gauw terug onder de jurk. Haar haren zwaaide om haar heen in de opkomende wind, en Aye bleef heel eventjes staan om de heerlijke geur van versgebakken broodjes te ruiken. Hier wilde ze zijn, en hoe het ook uit kwam, hier zou ze blijven. Ze had geen thius, maar dit kon haar thuis wel worden. Aye begon weer te lopen en verloor zichzelf al gauw weer in haar eigen gedachtes. Niet echt oplettend liep ze regelrecht naar het circus en bleef verbaasd staan toen ze bijna per ongeluk tegen een straatlantaarn opbotste. Nou zeg, en het was nog wel klaarlichte dag! Aye, trek jezelf bij elkaar en doe het nou maar gewoon! zei ze tegen zichzelf, en keek snel om zich heen of iemand het had gehoord. Pfieuw, hier was niemand in de buurt, niemand die haar voor de lol voor gek verklaarde. Wat wel haar oog ving dit keer was een heel lief, klein madeliefje in het gras. Aye glimlachte weer en pakte het tere bloempje op voordat ze het achter haar oor stopte. Ze ademde nog snel in, en liep toen het erf van Deluna op. Als een magneet werd ze aangetrokken naar een speciale plek, en hopelijk zonder iemand op te vallen. Nou, niemand kwam naar haar toe ne ze had zelf niemand gezien, dus dat kwam vast wel goed. Ze hield haar leren bruine schoudertas wat steviger tegen zich aan, en liep maar door. Na een korte tijd kwam ze aan bij de plek, waar ze al zo lang van had gedroomd. Hier stond ze dan, bij de Stand, waar alle optredens werden gegeven, maar nu stond er helemaal niemand, en ook niet echt iemand in de buurt. Aarzelend maar glimlachend liet ze haar tas zakken en liep overal langs. Ze vroeg zich af wie er hier allemaal werkte, en hoe ze als personen waren. Daarna kon ze het niet laten om zichzelf hier te zien, als acrobaat of dierentemster in het Circus. Ze glimlachte nog steeds, en ging met haar handen langs een balk van een van de acrobaten. Soepeltjes sprong ze erop en bleef kaarsrecht staan, totdat ze met haar ene hand naar haar tenen rekte en haar linkerbeen recht strekte. Hier genoot ze van, van deze dingen. Ze wilde net doorgaan toen ze iemand hoorde komen, en sprong er als de wiedeweer vanaf. Ze wilde net naar haar tas toe rennen toen ze merkte dat het te laat was, shoot ze was betrapt! Ze besloot om toch maar te blijven staan, en zette een hand op haar heup om zelfverzekerder over te komen. "Hallo?" vroeg ze, haar stem klonk zeker, en dat hield ze graag zo. Ze was niet een persoon van onzekerheid of verlegen zijn, juist andersom.. Maar dit was toch wat anders..

[ alleen Empathy ^^ ]

Ayoweth stond als aan de grond genageld, ze was niet echt op dit soort scènes voorbereid. Thuis was het nou juist altijd andersom, mensen schrokken van haar en ze had altijd alles mogen doen. Dan had ze het leuk gevonden als er iemand was komen kijken, wie meestal haar toenmalige vriendin was geweest en soms wat anderen. Maar nooit haar ouders, de enige van de familie was haar nicht af en toe geweest. En haar neef. Maar goed, waar het voor dus op neerkwam was dat ze niet gewend was aan dit scenario, waar zij zich betrapt voelde en nu als onderdeurtje stond voor een mooie, jonge vrouw die van Deluna leek te zijn. Het kon voor de verandering dus niet anders. Aye zag de jonge vrouw grijnzen, en knikte vriendelijk toen ze zei goedemorgen wenste. Ze forceerde zichzelf in een vriendelijke glimlach, zoals ze altijd deed als ze eventjes niet wist wat ze nou echt moest zeggen. De vrouw voegde er daarna bij toe dat ze gerust door mocht oefenen, maar juist hierdoor moest Aye grijnzen. De vrouw kwam op de balk zitten, en Aye legde subtiel haar ene hand op de balk zelf. Hopelijk zonder het echt te laten merken bekeek ze de vrouw eens goed. Ze had een prachtig rood-glimmend pakje aan, en haar gezicht drukte van alles al wel uit. Een mooi gezicht, die uitstraalde dat ze dat wel wist en dat ze niemand iets anders liet zeggen. Een vrouw, volgens Aye, die wist wat ze deed en wat ze wou. Dat stond Aye wel meer aan, want ze kon zelf niet zo goed tegen het soort mensen die maar verlegen een hoekje in kropen en niet zeker wisten wat te doen. Ze grijnsde nog steeds, en met een soepele beweging sprong ze naast de vrouw op de balk. Ze legde haar ene voet over de andere, en liet zo ook haar benen eventjes bungelen. Daarna keek ze de vrouw glimlachend aan. "Hee, ik ben Aye. Ik zag de balk staan, en ik kon mezelf heel eventjes niet tegenhouden.." met de palm van haar hand aaide ze eventjes over de balk, alsof het iets was waar ze van hield. Daarna keek ze weer glimlachend omhoog en strekte haar hand naar de vrouw. "Ik moet zeggen, dat is echt een leuk pakje. Je bent van het Circus, van hier? vroeg ze terwijl ze haar hand uitgestrekt hield. Aye was wel het persoon die gewoon zei wat ze dacht, niet iemand die slijmde, en niet iemand die op zich liet wachten. Gaan met die banaan! Zo was ze meer. Ze bleef de onbekende vrouw glimlachend aankijken, en wachtte op een antwoord.

Aye mertke de grinniking van de vrouw die nu naast haar zat,maar wist niet precies wat ze er van moest maken. Grinnikte ze omdat ze zichzelf niet had kunnen beheersen, of omdat ze het toch aardig bedoelde? Aye bleef vriendelijk glimlachen, maar in haar gedachtes wist ze niet precies wat te denken. De vrouw merkte op dat iedereen dat hier zo deed, en Aye kon een lachende snuif er eventjes niet uit laten. Al goed ingeburgerd, als ze de eigenaresse,of zoals ze had gehoord in de stad, eigenaresses, kon overhalen om Aye hier te laten werken. Aye knikte toen de vrouw vroeg of ze nieuw hier was, maar alweer wist ze niet precies wat ze bedoelde. Ja, hier in de stad was ze wel nieuw, alleen in het circus zat ze nog niet dus hier was ze eigenlijk niet nieuw. Nog niet, dacht ze er zelf bij, want ze was vastbesloten om hier te komen werken. Of dat nou heerlijkmogen trainen betekende, of dat het betekende dat ze vieze klusjes moest opruimen, zolang ze erbij mocht was het prima. En waarom zouden ze haar eigenlijk niet toelaten? Naja, daar zou ze vast zo achterkomen. Alweer merkte ze hoe ze steeds van haar gedachtes werd afgeleid, maar gelukkig leek de vrouw naast haar dat niet erg te vinden, want die zat ook rond te kijken. Misschien dacht ze zelf ook na? Aye volgde haar blik eventjes rond de tribune, en kreeg een bredere glimlach om haar mond. Ja, het moest welgeweldig zijn om hier te wonen, wat voor werk je hier ook deed. Ze keek neer op haar slippers en de blauwe jurk daarboven. Ze had meer mee kunnen nemen vanuit huis, maar dit en een paar andere kleren waren de enige die echt van haar waren geweest, en niet van haar ouders, of een cadeau van haar neef of nicht.Bij de gedachte daaraan schoot ze weer omhoog en duwde de gedachtes ruw weg.
De vrouw naast haar reageerde vrolijk over haar compliment van het pakje, en Aye kon een zekere golf van trots voelen, maar dat vond ze wel passen. Een mooie outfit, wat het ookwas, mocht altijd gecomplimenteerd worden, niet? Ze luisterde aandachtig en spitste haar oren eigenlijk al bij het woord show. Wacht, een opkomende show, daar kon ze bij zijn, om te kijken! Een kleine glinstering schoot onbedoeld in haar ogen, die er eigenlijk alleen kwam als ze iets echt leuk vond. Gelukkig had de vrouw haar niet aangekeken, ander had ze kunnen denken dat ze echt blij was of dat ze misschien zelfs jaloers was. Nee, een mooi pakje was het, zeker wel, maar rood was niet haar lievelingskleur. Bij de vrouw naast haar stond het in tegendeel wel erg leuk. Toen de vrouw over het circus begon was Aye alweer een en al aandacht, en toen de vrouw zei dat ze mede-oprichter was, kon ze heel eventjes niet haar oren geloven. Voor een enkele seconde dreef het bij haar in, en toen ontstond eengrijns op haar gezicht. De trots in de stem van de vrouw was niet weg te laten, en ook dat vond Aye wel een erg goed teken. Razendsnel dacht ze na, en kwam maar tot een conclusie; "Dan ben jij Empathy, nietwaar? En je zus richtte Deluna samen met je op?" de onvoorstelbaarheid was nauwelijks te horen in haar stem, zo hield ze het ook graag, maar niet uit haar gedachtes. Heel eventjes keek ze recht voor zich uit, en lachte kort verbluft. Toen draaide ze zich terug naar de vrouw naast zich, van wie ze dacht dat het Empathy wel moest zijn want over haar en Avelyn had iedereen het over als ze over Deluna begon, en keek haar glimlachend aan. "Jij bent precies wie ik zocht!" haar stem kwam dit keer veel zelfverzekerder over, en nu was ze dat ook weer. "Ik wil hier..." heel eventjes haperde ze , want ze wilde zeker niet overkomen alsof ze aan het smeken was, en het begin van die zin kwam er zwaar te enthousiast uit, voor haar doen dan. Een seconde dacht ze na, en ging toen weer verder, "Ik zou hier graag willen komen werken, en dan ben ik bij jou goed terecht, toch? vroeg ze aan de vrouw, dit keer met wat minder overtollige energie zodat ze niet al te vrolijk over kwam. Vanbinnen hoopte ze zo dat de vrouw ja zou zeggen, maar haar gezicht verraadde wederom niks.

-zeker wel, hoop dat jij hier ook wat me kan ;]
oja en sorry als en erg veel spelingsfouten staan, maar dit toetsenbord is echt irritant x}

Aye was alweer een en al oor toen Empathy toegaf dat ze inderdaad Empathy was. Aye glimlachte nog steeds, maar kon het toch niet laten om te denken aan het feit dat ze net betrapt was door een van de oprichters zelf. Of was dat juist goed, dan had ze al gezien dat Aye wel goed was? Tot bloedens toe had ze als klein kind gedanst en geturnt, dat kon toch niet zomaar aan een einde komen? Aye grinnikte kort bij Empathy's opmerking over het voorronderzoek, maar zei maar niks. Het was wel waar, meestal als ze op een nieuwe plaats was ging ze eerst alle informatie naar zicht toehalen en dan pas op haar doel afstappen. Alleen niet iedereen wist veel van het circus zelf, op de circusartiesten zelf nauurlijk dan, maar ze wisten vooral veel te vertellen over de fantastische optredens. Empathy leek erg verrast toen Aye zei dat zeprecies was naar wie ze zocht, en dat verbaasde haar zef eigenlijk niet. Bedoelend, wie kwam er nou als wildvreemde opeens in je eigen circus en zei dan dat je precies was wie ze zocht? Inderdaad, niet ect veel mensen, dacht Aye. Vroeger waren mensen altijd verbaasd dat 'de heks' er juist zo lief uitzag, en konden ze nauwelijks geloven dat ze was wie ze was. Maar dat leerde meerdere wel gauw genoeg, al was die persoon niet echt wie ze had willen zijn, maar juist wie ze was geworden. En die persoon wilde ze achter zich laten, al bleek dat wel moeilijker te zijn dan gedacht. Toen Empathy haar opeens tot de orde riep uit haar gedachtes, schoot ze met haar hoofd op. Ho, wacht, waarom? Ze volgde Empathy's bewegingen met een verbaasde blik, ze snapte er eventjes niets meer van. En nog raarder werd het, want Empathy zei dat ze niet werkte.. Wat bedoelde ze nou, mocht ze hier niet komen? Toen zei Empathy dat ze hier plezier maakte, en Aye kreeg een eerlijke glimlach om haar mond. Oh, dus zo bedoelde ze het! Aye keek glimlachend omhoog naar Empathy, ze voelde zich beter om maar te blijven zitten. In alle fascinatie volgde ze de perfecte passen die Empathy naast haar maakte, en kon bijna niet anders dan zich blijven af te vragen wat Empathy nou deed. Acrobaat moest ze nou zeker wel zijn, maar als wat..? Aye keek weer omhoog toen Empathy begon door te praten, en prentte de woorden goed in haar woorden. Goed, regel een, niet werken maar lol maken. Fair enough. Aye bleef kaarsrecht zitten toen Empathy opeens vlak voor haar eindigde, en keek haar nieuwschierig aan. De komende woorden duurde iets langer dan normaal om binnen in haar hoofd te komen, en zodra ze het snapte, kon haarblijheid haar ogen niet ontsnappen. Haar vrolijke glinstertjes keken Empathy onthutst aan, en heel eventjes zat ze nog sprakeloos. Daarna begon ze, een beetje haperen, "T-t..Tuurlijk, ik zal het woord niet meer zeggen! Daarna maakte ze met haar andere hand een klein peaceteken en stak haar hand omhoog naast haar hoofd, "Beloofd!" voegde ze er aan toe, en gaf Empathy een vrolijke knipoopg. Daarna volgde ze, nog steeds even enthousiast, de laatste paar passen die Empathy maakte. Het circus,het was haar gelukt.. Ze wilde al bijna vragen wat Empathy van haar verwachtte om te doen hier, toen ze zelf al een vraag stelde. Zodra ze klaar was, verdwenen de glinstertjes uit haar ogen, en haar volle glimlach zakte wat af. Aye keek weer omlaag, deze vraag had ze moeten verwachten. Tuurlijk, je neemt niet zomaar een onbekende aan zonder te weten die diegene is of waarom.. Heel eventjes vroeg ze zich af wat ze zou zeggen, want ze wilde het eigenlijk niet vertellen, maar ze wilde ook niet tegen Empathy liegen. Ze glimlachte zwakjes en keek zo omhoog naar Empathy. "Ik denk, het oude liedje. Ik kon het thuis niet goed vinden, en hield al als klein kind van het circus. Weggerend, en zag jullie staan.." deze keer begaf haar stem het, en ze keek weer omlaag. Ze slikte nog eens, en verzamelde moed om weer omhoog te kijken. Wat moest Empathy wel niet van haar denken, zo ondertussen. Naja, het beste er van maken dan. Goed, een klein barstje was er in haar schild gekomen, maar die mocht niet groter worden. Ze ademde een goed in, en glimlachte weer. "Dus, waar kan ik jullie van dienst mee zijn, om plezier te maken? vroeg ze, en hoopte dat Empathy de hint zou snappen dat het een onderwerp was waar ze het niet graag over had. Ze wilde opnieuw beginnen, en dit was haar kans.

Toen Aye weer omhoog keek, keek ze direct in de bemoedigende ogen van Empathy. Aye werd er haast verbaasd van, maar niets aan haar uiterlijk liet dat nu zien. Waarom glimlachte ze, wanneer ze net had laten zien wat minst sterke eigenschap was? Als vader haar ooit betrapte op huilen, dan gebeurde er wel heel wat andere dingen, veel minder vriendelijk dan de glimlach van Empathy. Aye dacht even na, maar begreep het niet. Hoe konden deze mensen hier zo onverschillig zijn over een indringer, en dan ook zo vriendelijk? Terwijl ze zelf al duidelijk had laten merken dat ze niet echt nou de meest gezellige persoon was om mee om te gaan.. Als iemand het ook maar wist, dat mocht niet gebeuren, haar barst mocht niet groter worden, ze kon het niet vertellen, hoe vriendelijk en aardig Empathy ook tegen haar was. Toen Empathy antwoord begon te geven op haar vraag keek Aye al oplettend terug naar haar. Aye glimlachte weer toen Empathy dat over gekke, idiote maar ook supergezellige circusartiesten zei. Ja, Empathy leek haar wel het soort persoon voor te zijn, om zulke dingen zo professioneel mogelijk te zeggen, en zo klonk het ook. Alleen van doen wat je leuk vindt, een kleine gefronste wenkbrauw ontstond bij Aye, maar dan in in een vragende manier, in plaats van afkeurend. Doen wat je wilt, wat bedoelde ze precies..? Plezier maken, ja dat snapte ze nu wel, maar iemand moest toch wel een bepaald klusje doen?
Ze keek Empathy vragend na, die nu met haar rug naar haar toe was gestaan. Aye verstond nog maar net wat Empathy murmelde, en ze begon te grijnzen. Thuis, als bij thuis voelen? Nee, thuis, zoals zij thuis had ervaart, zou ze zich hier nooit voelen. Thuis bestond uit lange dagen leren, werken, en geen plaats voor vriendelijkheden. Thuis bestond uit mensen die ze nooit meer wilde zien. Nee, maar thuis op de manier waarop Empathy het bedoelde, zo wilde ze zich hier graag voelen. Ze voelde zich al geweldig op haar gemak bij Empathy, die haar zo vriendelijk had ontvangen. Aye keek eventjes omhoog toen ze Empathy nog een opmerking hoorde, en grinnikte terug. Ja, het pakje was inderdaad beeldschoon.. Hard werken en verdienen, dat klonk goed. Verdienen, iets echt verdienen, dat klonk goed. Aye volgde Empathy's laatste paar pasjes met een glimlach, en werd alweer verrast door haar volgende opmerking. Laten zien wat ze in huis had? Wilde ze dat echt weten? Aye begon breed te glimlachen, en stond op. Ze bleef Empathy nog eventjes zo glimlachend aankijken, en focusseerde zich toen helemaal op wat ze ging doen. Ja, dat was een goeie, wat ging ze in hemelsnaam doen? Heel snel racete Aye door haar herinneringen. Wat kon ze het beste, vond ze het leukste..? Een bepaald moment kwam in haar op, en ze deed haar ogen weer open. Langzaam boog ze voorover, met haar vingers naar haar tenen toereikend, terwijl ze haar linkerbeen naar achter haalde en kaarsrecht hield. Toen haar knie hoger reikte dan haar hoofd zwaaide ze haar linkerbeen met volle kracht terug vooruit, langs de balk, en volgde met de rest van haar lichaam in een geruisloze achterwaartse salto. Ze landde met twee voetjes in een rechte lijn naast elkaar, precies voor het einde van de balk. Aye grinnikte alweer, en hield haar blik voor zich gericht. Met twee passen maakte ze vaart op de balk voordat ze eerst een radslag maakte en daarna een handstand, zodat ze op haar kop eindigde op het volgende einde van de balk, met benen recht naast elkaar, hopend dat haar jurk haar nu niet in de steek zou laten en omhoog zou blijven. Zachtjes ging ze terug, nog steeds staande op de balk, en gaf Empathy een knipoog. Daarna maakte ze twee 360 graden handstanden, waarna ze weer eindigde aan het einde van de balk. maar dit keer sloot ze het af met nog een achterwaartse salto, en stond weer stil, achter de balk. Heel eventjes hield ze haar blik nog naar de balk gericht, maar rukte zich toen los van haar concentratie en keek afwachtend en glimlachend naar Empathy. Zou ze het goed genoeg vinden? Dit vond ze geweldig en leuk om te doen, maar diep in haar hart koesterde ze nog een andere wens.. Maar daar zou ze veel later nog wel op komen, als ze de mensen in Deluna wat beter leerde kennen. Aye glimlachte nog steeds, en liep toen op Empathy af. "Zo, en nou mag jij laten zien wat jij en je pakje in huis hebben, jouw beurt!" zei Aye vrolijk, want ze was erg benieuwd in wat Empathy deed. Het was ook meer een voorstel dan iets anders, maar zoals Empathy nu vast ook wel wist, Aye was niet echt iemand die echt voorstelde, maar meer iemand die het gewoon zei.