The smell of the trees, the bright blue sky: I HATE IT

Haar zwarte skinny jeans, haar rode topje met doodskoppen en haar Allstar gympen. Nat. Doorweekt. Hoe je het ook wilde noemen, ze waren bedekt met water. Boos rukte Feather aan haar shirtje, zuchtte en keek nors voor zichzelf uit. "Godverdomme, waarom overkomt míj dit altijd?" Mompelde Feather boos. Ze zette nog een paar stappen, maar liet zich vrijwel meteen daarna op de grond zakken. Ze zuchtte en liet zich achterover zakken. Met haar blauwe ogen staarde ze naar helder blauwe lucht. Wat had ze een hekel aan vandaag. Het begon heerlijk. Ze stond op en besloot voor de verandering een wandeling te maken in de frisse buitenlucht. Het Clear Lake was één van haar favoriete gebieden. Het was er stil, rustig en meestal donker. Het donker was voor Feather nog wel het meest aangenaam, aangezien ze een zonneallergie had. Die vreselijke allergie. Het was moeilijk om er mee om te gaan. Feather schudde even met haar hoofd, ze wilde er niet aan denken. Ze was buiten en veel zonlicht scheen er momenteel niet. Haar allergie was nu haar grootste probleem niet. Dat waren haar natte kleding. Ze had een beetje rustig en vredig bij het water rond gehangen. Ze had naar haar weerspiegeling gekeken. In haar weerspiegeling zag ze dat er achter haar een gestalte naderde. Ze was van plan geweest om op te staan en die persoon iets toe te snauwen. Maar die klote persoon was sneller geweest dan zij was. Hij dacht dat het wel grappig was om een weerloos meisje in het water de duwen. Hij deed het ook. Toen het Feahter eindelijk was gelucht om uit het water te klimmen, wat nog niet volkomen was opgewarmd, was de persoon weg.
Na enkele minuten stond Feather weer op. Ze veegde het gras van haar broek en shirt en besloot nog even bij het water te kijken. Zou de persoon weer terug komen, dan kon hij of zij een klap voor z'n kanes verwachten. Ze liep een eindje dichterbij, waarbij het gras aan haar schoenen bleef plakken. Ze liet zich zakken en keek in het water.

OOC: Wegens gebrek aan tijd een beetje kort. De persoon die haar in het water duuwde kon iedereen zijn :')

Met een grijns op zijn gezicht geplakt, liep de blonde jongen genaamd Riss richting het gebied dat Clear Lake werd genoemd. Vanochtend was hij wakker geworden met een enorme kater in het slechte pension waar hij bijna gratis het personeel lastig viel. Een schoonmaakster die Sara, Sira, Sari heette? Whatever. Die gaf hem het advies om naar buiten te gaan en wat te gaan wandelen. Of ze het vriendelijk bedoelde, wist hij niet precies. Vermoedelijk niet. Ze wilde enkel van hem af. De klant was koning? Wat een slecht personeel. De grijns werd groter. Weird. Zijn hoofd bonkte alsof hij een hersenschudding had opgelopen. Wie weet had hij dat ook wel gedaan, je wist maar nooit bij hem. Nou ja, hij was gewoon in een verschrikkelijk irritante bui, had zin om iedereen lastig te vallen en stond niet echt stil bij de consequenties. Hij kon bijvoorbeeld uit zijn slaapplaats getrapt worden, hoe sterk zijn smoesje ook was. Asociaal gedrag werd daar niet op prijs gesteld. Hmm, maar beter ook dat hij nu naar het meer ging, de kans om daar op dit tijdstip mensen tegen te komen, was niet zo groot. Op deze manier kon hij zijn frustratie en kwellende pijntjes afreageren zonder vijanden of ruzie te creëren. Awesome.

Een paar minuten later stond hij op het heuveltje, waarvan hij uitkeek op het meer. Zoals hij al had voorspeld, was het hier zo uitgestorven als het maar kon zijn. Alhoewel, aan de rand van het water was een klein figuur te zien. Misschien moest hij maar weer weggaan. Hmm, maar daar had hij geen zin in. Half vallend begaf hij zich naar beneden. Daar krabbelde hij weer overeind, maakte een kreun-geluidje door de pijnscheut die door zijn hoofd schoot en rende toen -nog steeds irritant grijnzend- op de onbekende persoon af. Met een triomfantelijke lach duwde hij haar het water in, draaide om en trok toen een sprintje, terug de heuvel op. Luid lachend, terwijl het eigenlijk niet grappig was. Alleen vond hij deze keer van wel. Mensen in het water duwen was grappig. Of zo.

Nog een tijdje later kwam er opeens een geniaal idee in hem op. Nog stééds grijnzend waggelde hij op zijn gemak weer terug, hield zijn vingers gekruist of het meisje er nog was en rende triomfantelijk naar haar toe toen dat bevestigd werd. Een paar meter van haar af bleef hij staan. "Oeps," zei hij quasi-onschuldig, net hard genoeg dat ze het kon horen. "Sorryknorry." Ze zag er niet zo vrolijk uit. Tja, haar probleem.

~ Waah, sorry, totaal niet realistisch maar ik had zin om Feather in het water te duwen. :") Bovendien zijn al die mensen hier te lief om dat expres te doen. xd

In het water zag het roodharige meisje een gestalte achter zich naderen. Ze trok haar wenkbrouwen naar binnen tot ze een kwade gelaatstrek had gecreërd. Ze hief haar hoofd op, stond op en draaide zich om richting de gestalte. Met een mega boze blik keek Feather naar een blonde jongen die waarschijnlijk een jaar of 19 was. Najaah, wat boeide het hoe oud hij was? Wat wel boeide, was dat het dezelfde gast was als de gast die haar in het water had geduuwd. Ze beet nijdig op haar lip en probeerde zich nog in te houden. Als de jongen nou niks had gezegd, had het er nog voor door gekunt. Helaas ging hij totaal de fout in. "Oeps," zei hij zogenaamd onschuldig. Feather knakte even met haar vinger en vormde ze tot een vuist. Ze begon wat zwaarder te ademen en voelde al een woede aanval opkomen. Ze probeerde hem te onderdrukken, ze had nu geen zin in een woede aanval. Ze zou vast en zeker tegen hem uitvallen. Maarjah, dat zou zijn probleem zijn. Feather kon behoorlijk aggresief zijn als ze een aanval kreeg. Dan zou die gast er niet zonder kleerscheuren afkomen. "Sorryknorry," Zei hij vervolgens nog met een valse grijns op z'n lelijke kop. Feather deed een stap dichterbij en keek hem recht in de ogen. Ze boog haar hoofd wat dichterbij de zijne, en toen.. toen spuugde ze een klodder slijm in z'n gezicht. Met een valse grijns boog Feather haar hoofd weer weg. "Dát was omdat je me in het water hebt geduuwd," zei ze met een zure blik. In een fractie van een seconde deed ze nog een stap dichterbij en stak ze haar hand uit naar zijn haar. Ze boog haar slanke, lange vingers om een dikke lok en trok. Niet geheel hard, maar ook niet bepaald zacht. Vervolgens, om het af te maken, ze gaf hem een knietje op een nogal intieme plek. Feather grijnsde en deed voor de veiligheid nog een stap naar achteren. Je wist nooit of hij besloot om een klap terug te geven. "En dát was omdat je ook nog een scheinheilige klote koter bent."
Geheel onverwacht stak Feather haar hand uit naar die van de jongen. Dat ze hem liet weten dat er niet met haar te spotten viel, betekende niet dat ze zich niet mocht voorstellen en naar zijn naam vragen. Tenminte, dat was hoe Feather erover dacht. Hoe hij erover dacht, mocht hij lekker zelf weten. Ze sloot haar hand om de zijne en schudde die. "Feather Hope is de naam. Jij bent?" Zei Feather straight to the point. Wilde hij zijn naam niet zeggen, dan deed hij het lekker niet. Het kon haar niets schelen. In dat geval zou ze gewoon verder gaan met haar leven en hem desnoods nog een neidige na klap geven ter waarschuwing. Nee, met dit meisje was niet te sollen. Met Feather moest je oppassen.

OOC: Oooh, dit topic lijkt me echt leuk te worden :')

Het meisje stapte op hem af, nu was het niet grappig meer. Ze zag er namelijk nogal intimiderend uit en dat bezorgde hem een ongemakkelijk gevoel. Een heel ongemakkelijk gevoel. Misschien had hij het maar niet moeten doen. Een klodder spuug belandde in zijn gezicht. Gadver! Met een overdreven gezicht veegde hij het er af met zijn mouw. "Dát was omdat je me in het water hebt geduwd," ze keek nog steeds niet vrolijk. Ook vermoedde hij dat er nog iets anders aankwam, voor de zekerheid wilde hij een pasje achteruit doen maar toen had ze hem al vast aan een haarlok. Hij slaakte een kreet. Dat was alleen niet het laatste wat ze in gedachten had want enkele seconden later gaf ze een knietje bij zijn... aan het woord 'knietje' viel dat wel af te leiden toch? Piepend als een kind van twee kroop hij in elkaar en greep naar zijn... de plek waar hij geraakt was. "Au, au, auuuw," kermde hij, verdorie, waarom moesten mannen perse zo'n zwakke plek hebben? Hopelijk was dit haar laatste idee geweest, met nóg een knietje zou dat gebied daar echt afsterven of zo. "En dát was omdat je ook nog een scheinheilige klote koter bent." Damnit. Moest ze het echt nog inwrijven? In ieder geval was hij veilig, maar voor hoe lang? Stomme trut.
Onverwachts werd er een hand naar hem uitgestoken, nog wat nakreunend staarde hij ernaar. Dit was toch niet weer een val hè? Aarzelend stak hij de zijne uit, zodra zijn hand ook maar een millimeter had bewogen, sleurde ze het ding al vooruit en schudde hem druk. Vaag mens dat het was! "Feather Hope is de naam. Jij bent?" Riss kwam overeind, trok zijn hand los en liep voor de zekerheid een paar stappen achteruit. Eigenlijk wilde hij haar terugmeppen maar dan knie-de ze hem misschien weer. Niet zo'n goed plan. "Riss," was zijn wantrouwige antwoord, "euh.. aangenaam? Ik neem aan dat ik die behandeling verdien had.. of zo." Maar beter om haar te vriend te houden vanaf nu. "Dus euhm.. hoe gaat het naast het feit dat je nat bent?" Zijn hoofdpijn was wat naar de achtergrond verdwenen, mooi. Zijn excuses aanbieden was misschien ook wel een goed idee maar hij wist niet zeker of ze dan niet weer boos zou worden.. waarschijnlijk geloofde ze het niet eens.

~ Riss is ontpopt tot een mietje. 8'D ~

Het deed Feather genoege dat de blonde jongen pijn leed. Haar afgrijselijke charerijnige blik was veranderd in een vrolijk glimlach. Ze lachte even vrolijk toen hij kreunde van de pijn. "Au, au, auuuw," kermde hij. Haar lach was niet geheel vrolijk. Je hoorde dat ze lachte om leedvermaak. Daarbij was er toch een sluwe ondertoon te horen. Een toon die toch zei, pas maar op. Als je niet uitkijkt krijg je er nog één. Ietwat wantrouwig en nakreunend schudde de jonge haar hand. Tenminste, Feather schudde zíjn hand. Hij stak hem alleen maar uit. Najaah, asociale gozer. Toch begreep Feather het wel. Ze hand hem net wel redelijk veel pijn gedaan, merkte ze. Ze grinnikte nog even in zichzelf. Het was toch wel écht leuk om hem pijn te zien leiden. Hij had het verdiend. "Riss," had de wantrouwige jongen nog gezegd. Riss dus.. dacht Feather. Geen slechte naam. In de paar minuten dat Feather hem nu kende, wist ze wel dat het eigenlijk gewoon een schijnheilig. gozertje was. Eerst denken dat het grappig is om een onschuldig meisje in het water de duwen, en daarna te kreunen vand de pijn omdat hij word teruggepakt. Feather snoof even maar bleef naar hem luisteren. Riss deed een paar kleine stappen achteruit. Het deed haar goed om hem zo angstig te zien. Ze had lichte pretoogjes, maar diep daarbinnen was er wel een twinkeling van verdriet te zien. Het zat altijd in Feathers hoofd, maar ze dacht er nooit echt bewus over na. Nu dus ook niet, maar het verdriet was er wel. "euh.. aangenaam? Ik neem aan dat ik die behandeling verdien had.. of zo." Met een vriendelijke glimlach keek Feather Riss aan. Nou.. vriendelijk was een groot woord. Ze keek meer met een schuin lachje naar hem, die voor haar doen redelijk vriendelijk was. "Aangenaam. En ja, dat had je zeker verdient. Wat denk je wel niet? Besluit ik eindelijk eens naar buiten te gaan, word ik in het water geduuwt door één of andere klootzak." Feather grinnikte en trok een soort van.. ja.. een ingewikkelde kop. Vrolijk, maar toch beangstigend. Blijkbaar had Riss eindelijk door hoe hij met haar om moest gaan. Zou hij zijn excuses aanbieden, dan kon hij nog wel een knietje of twee verwachten. Excuses waren niet nodig. Onzin was dat. Het was gebeurd. Iets was gebeurd was, vereiste geen excuses of flash-backs. "Dus euhm.. hoe gaat het naast het feit dat je nat bent?" Vroeg Riss. Feather zuchtte en liet zich op het gras zakken. Ze kneep haar rode haar even uit, wat alweer begon te krullen. Fijn. Wanneer ze weer thuis was moest ze weer helemaal opnieuw beginnen met het te stijlen. Even keek Feather Riss met een serieuse blik aan. Zou ze de waarheid vertellen? Nee. Die gedachten liet ze al snel weer varen. "Njaah, zoals altijd. Jeweetwel. Hard werken om de top te berijken, weinig vrije tijd.. Dit is de eerste keer deze week dat ik eens rustig buiten kan zijn. Niet dat ik zo van buiten zijn houd, maar toch. Het is hier altijd wel relaxt." Feather liet zich achterover zakken en lach nu met haar rug op het gras. Ze keek naar de lucht boven haar. Ze bestuudeerde de wolken. Eéntje leek er op een schaap. Ze kwam even half overeind en steunde daarbij op haar rechter elleboog. "En, wat gaat er zoal in jouw leven om?" Vroeg ze.